χθες

δεν είμαι καλός στην κεραμική, αλλά ένα από τα λίγα πράγματα που έμαθα με τον καιρό ν απολαμβάνω στην ανασκαφή είναι ν αραδιάζω κάτω τα όστρακα απ την σακούλα του κόσκινου, να κάθομαι στο χώμα - κόντρα στον ήλιο για να μην κάνω σκιά - κ να τσεκάρω την κεραμική του σκάμματος για το ημερολόγιο. το ίδιο έκανα κ σήμερα κάπου κοντά στις 11:00. παρασκευή - άνοιξη - όλα θα πάνε καλά. 

μέχρι την στιγμή που με την άκρη του ματιού μου είδα να μπουκάρει με παντιλίκια στον χώρο της ανασκαφής το ασθενοφόρο.

βαβούρα. 

ανακοπή; έπεσε; ήταν άρρωστος; μήπως ήταν πιωμένος; έπαιρνε φάρμακα;

τί έγινε ρε παιδιά, ρώτησα. 

πέθανε, μου είπαν. στο σκάμμα του θωμά.

ποιος ρε παιδιά πέθανε; τί εννοείτε πέθανε;

πέθανε. έπεσε κάτω κ πέθανε.

έτρεξα στο διπλανό στέγαστρο, στο μεγάλο, να μάθω τί γίνεται. 

τί σημαίνει πέθανε; 

το ασθενοφόρο λέει ήρθε μόνο με τον οδηγό. πρώτες βοήθειες του έδωσαν οι συνάδελφοι. μετά το ασθενοφόρο τον πήρε. κ μετά μας πήραν τηλέφωνο απ το νοσοκομείο κ μας είπαν ότι πέθανε.

είναι πολλές οι στιγμές στην ζωή μας που νιώθουμε αμηχανία. η αμηχανία όμως στο άκουσμα της είδησης ενός θανάτου τις ξεπερνά όλες.

βρισιές, δάκρυα, πανικός, θυμός, αμηχανία. μα πάνω απ όλα ντροπή.

14 ώρες μετά κ ακόμη δεν μπορώ να συγκεντρώσω το μυαλό μου. πονάνε τα σαγόνια μου πλέον απ το σφίξιμο. δύσπνοια την ώρα που επιτέλους μπήκα να κάνω μπάνιο, μπας κ φύγει από πάνω μου αυτή η μέρα.

600; 700; 800; άνθρωποι σ ένα εργοτάξιο, στο χείλος του ορυχείου. χωρίς τίποτα. ναι, τίποτα. χωρίς εργοδηγούς, χωρίς μηχανικούς ασφαλείας, χωρίς νοσηλευτή ή γιατρό.

αλλά μην τα πολυλές. μην σ ακούσει κανά κακό αυτί κ χάσεις την δουλειά σου. θυμήσου ρε μαλάκα για ποιο λόγο είσαι δω. σκάσε κ δούλευε.

τα καραγκιοζάκια του υππο κ της δεη. του πολιτισμού κ της ανάπτυξης.

θολώνω.

01:30 το βράδυ κ είμαι πτώμα. κ δεν μπορώ να κοιμηθώ. δεν μου το επιτρέπω.

ένας νεκρός κ ένα χωριό εργαζόμενοι που δεν άκουσαν ούτε καν μια τυπική μαλακία απ τους υπεύθυνους. ούτε ένα λυπούμαστε ρε παιδιά, θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να μην ξανασυμβεί ποτέ κάτι τέτοιο. 

τσιμουδιά. ούτε καν τα τυπικά. μάλλον θα είναι κ αυτά ντεμοντέ πλέον.

να έχει συμβεί ΑΥΤΟ κ ο διευθυντής της ανασκαφής να περνάει μπροστά απ όλους συνεχίζοντας την ξενάγηση σε απεσταλμένους του υππο. ναι, σήμερα. γιατί οι συμπτώσεις είναι πάντοτε διαβολικές.

στάση εργασίας την δευτέρα για πίεση στη δεη για τα μέτρα ασφαλείας κ όχι απεργία. γιατί η στάση, σύμφωνα με τους μισούς συνάδελφους, είναι πιο αποτελεσματική λέει από την απεργία. κ το μεροκάματο; τσακάλι είσαι.

γιατί τί αξία έχει τελική μια ζωή μπροστά στο μεροκάματο;

το ψιλοχάνω πάλι. αλλά έτσι πάει με μας τους παλιομοδίτες ρομαντικούς, μάλλον. 

αύριο κηδεύεται ο γιώργος ζαρίδης κ μαζί του ένα μεγάλο μέρος της ηθικής, που ναι πίστευα ότι υπάρχει ακόμη ανάμεσά μας.

τρέχουν τα μάτια μου όλη μέρα κ είναι στιγμές που μπερδεύω τους λόγους.

πολιτισμός κ λιγνίτης. κ όταν τα πάρει όλα ο Ε1, στο τέλος μένουν μόνο οι στάχτες.

κ από δευτέρα δουλειά πάλι.

σούπερ_ήρωας

το oblivion του joseph kosinski μου άρεσε πολύ. κ μάλλον ίσως περισσότερο απ ότι περίμενα, μιας κ στριφογυρνάει στο μυαλό μου αρκετά συχνά.

τις τελευταίες μέρες περιφέρομαι στην ανασκαφή, στο δικό μου ποστ αποκαλύπτικ σκηνικό κ σιγοτραγουδάω αυτό, χωρίς να ξέρω ακριβώς το γιατί. με μια αεροφωτογραφία στα χέρια ψάχνω τάφρους, αποτυπώματα οικιών, λάκους, στρωματογραφίες. ψαχνω για τις λεπτομέρειες που θα μεταμορφώσουν το τίποτα σε γνώση.

υπάρχει ένα φανταστικό πράγμα στην αρχαιολογία: δεν υπάρχει η απόλυτη αλήθεια. όλα τα δεδομένα μπορεί να σε οδηγούν κάπου ξεκάθαρα, χωρίς όμως να είσαι σίγουρος για τίποτα. γιατί δεν ήσουν εκεί όταν όλα συνέβαιναν. είσαι δω στο τώρα, ανάμεσα σε ίχνη κ τυπολογίες, κ ψάχνεις. ήδη υπάρχοντα δεδομένα σου δείχνουν τον δρόμο, αλλά στην διαδρομή είσαι μονάχος. γιατί κανένας δρόμος δεν είναι ίδιος. κ αυτό είναι υπερφανταστικά υπέροχο.

είναι στιγμές που θά θελα νά μουν κ γω ένας σούπερ ήρωας. κ υπάρχουν στιγμές που νιώθω σαν σούπερ ήρωας: στην ανασκαφή. στις διαφωνίες κ τις συμφωνίες με τους συναδέλφους, στις χαζοδιαπιστώσεις που ξέρω ότι μάλλον δεν στέκουν αλλά ποτέ δεν ξέρεις, στην αποκάλυψη ενός ευρήματος, στο κυνήγι της αλήθειας.

της αλήθειας του τίποτα.

συν_αισθηματισμοί

θέλει τρόπο κ όχι κόπο. αποφάσεις της στιγμής που στην πορεία βγαίνουν μονόδρομος. προσωπική ηθική καθρέφτης ενός συνόλου που μοιάζει χαμένο, αλλά το μόνο που του λείπει είναι μια αρχή. ετερόφωτες ασχήμιες να μας τυφλώνουν την καρδιά. σκονισμένα ρουθούνια ν ασφυκτιούν από ρουτίνα. κ το κεφάλι χαμηλά. 

θέλει τρόπο κ όχι κόπο. θέλει το μαζί κ όχι το μονάχοι. θέλει την τόλμη.

ορυχεία αμυνταίου σήμερα σας αγαπώ.

θέλει το κεφάλι ψηλά.

η_λήθη_οι

ο παππούς ο γιάννης κ η γιαγιά η χρυσούλα γνωρίστηκαν κ ερωτεύτηκαν στο βουνό κ παντρεύτηκαν στις φυλακές της κρήτης. αντάρτικο, εξορίες, βασανιστήρια, εμφύλιος, χούντα, φτώχεια. έφαγαν τα νιάτα τους αλλά δεν παραπονέθηκαν ποτέ κ για τίποτα. τον τελευταίο καιρό τους σκέφτομαι πολύ. κύρια αφορμή η ντροπή. αν ζούσαν δεν θα ήξερα τί να τους πω για όλο αυτό που συμβαίνει στην χώρα. κ αν με ρωτούσαν γιατί όλα αυτά ρε αγόρι μου, εμείς τζάμπα σκορπίσαμε τις ζωές μας, νομίζω ότι θα αυτοαναφλεγόμουν επιτόπου. από ντροπή. γιατί δεν έχω απάντηση. γιατί για μένα θα είχαν όλα τα δίκια του κόσμου.

ο παππούς ο γιάννης ήταν άεκ. ακόμη τον θυμάμαι στην κουζίνα με τον καφέ του κ το grundig τρανζιστοράκι ν ακούει αγώνες. κ γω να τον κοροϊδεύω που ήταν αεκ γιατί δεν κέρδιζαν πρωταθλήματα. αλλά δεν τον ένοιαζε. η αεκ είναι ομάδα του λαού μου έλεγε. οι παίχτες της έχουν πονέσει, έχουν πολεμήσει, έχουν χάσει φίλους κ αδέρφια, έχουν χάσει πατρίδες. δεν θα μπορούσα να είμαι άλλη ομάδα εκτός από αεκ μικρέ. κ γω σώπαινα κ τον άκουγα να μου αφηγιέται ιστορίες. κ κάποια στιγμή σταμάτησα να τον κοροϊδεύω που ήταν αεκ.

προχθές πανικοβλήθηκα. αν ο παππούς μου ζούσε κ μάθαινε για την ενέργεια του παίχτη της ομάδας του που χαιρέτησε ναζιστικά μετά από γκολ, πώς θα μπορούσε να νιώθει; κ όταν εγώ θα πήγαινα να τον δω τί θα του έλεγα; κ μόνο που το σκέφτομαι ιδρώνω από ντροπή. 

ξέρω όλα αυτά δεν είναι μια κάποια πολιτική θέση κ ούτε θέλω να είναι, γιατί δεν είμαι ο ειδικός να την εκφράσει. ξέρω όμως ότι όλα αυτά που γίνονται τα τελευταία χρόνια με την χα, τους φασίστες, τις ρατσιστικές επιθέσεις σε μετανάστες, την γιγάντωση του μίσους για τα πάντα, εμένα με κάνουν να ντρέπομαι για τα παπούδια μου. κ όχι ηθικοπλαστικά. μιλάω για απλή, καθαρή ντροπή. για μένα, για σένα, για όλους. εξυπνάδες κ ανωτερότητα στα σόσιαλ μίντια, αδιαφορία, κάλυψη πίσω από μια μόρφωση κ παιδεία που πλέον μου μοιάζουν άχρηστες κ αδύναμες, γιατί πολύ απλά μένουν αναξιοποίητες.

δεν μου αρέσει που ντρέπομαι όταν θυμάμαι αυτούς τους δυο ανθρώπους. ήμουν μικρός κ όταν μου μιλούσαν ίσως να μην τους καταλάβαινα πάντα. ένα όμως πράγμα το κατανοούσα: γιάννη, μου έλεγαν, δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα απ την ελευθερία. κ στην ελευθερία είναι όλοι ίσοι.

δεν ξέρω τί μπορώ να κάνω απέναντι σε όλο αυτό. ξέρω όμως ένα πράγμα: κουράστηκα να ντρέπομαι.

ντραφτ

σβήνω - γράφω. αποφεύγω. εμένα προφανώς. κ η μπάλα παίρνει κ όλους τους άλλους. με ρουφάει το σπίτι μου, το κρεβάτι μου, ο καναπές μου. περνάω από καθρέφτη κ κατεβάζω κεφάλι. δεν φοβάμαι. απλώς αποφεύγω. έχει βαρύνει το βήμα μου. κουράστηκα κ λαχανιάζω πλέον. περπατάω κ δεν βλέπω τίποτα. όλα τόσο θολά, που μοιάζουν ξεκάθαρα. κ πάλι απ την αρχή. σαν ένα αέναο πέφτω - σηκώνομαι. σιγομουρμουράω. μου μιλάω κ τεστάρω τις σιωπές μου. κ ο γάτος με κοιτάει μ απορία. με γρατζουνάει κ με δαγκώνει. με προειδοποιεί. κοίτα ρε βλάκα. κοίτα. κ μετά σκέφτομαι. κ δεν κοιμάμαι πλέον τα μεσημέρια. με τιμωρώ. από μικρός ήταν το πιο εύκολο πράγμα. για να μην ψάχνεις ποιος/τι φταίει. καμία ευθύνη. μου λένε καλημέρα κ ταράζομαι, σαν να μην την αξίζω. ξεστομίζω ασχήμιες στην προσπάθειά μου να φύγω, αλλά στο τέλος μένω. πάντα. ευτυχώς ακόμη χορεύω στ ασανσέρ. σχεδόν η μόνη μου ευκαιρία για χορό. μου αρέσω στ ασανσέρ. κάθε όροφος κ διάθεση. φωτογραφίζω για να ξεχνάω. διεκδικώ τον έλεγχο. κ μετά τον ξαναχάνω, γιατί ξεχνιέμαι. αλλά μ αρέσει. βαθιά ανάσα για ν αλλάξω πλευρό. πάντοτε ξυπνάω μ ελπίδα το πρωί. δοκιμάζω χαμόγελα κ δεν μου ταιριάζει κανένα. ίσως γιατί το μάτι μου έπεφτε πάντοτε στ ακριβά. στο τέλος όμως θα το βρω. θέλω. φιγουρίνι.

λάφυρο

τα βιβλία λένε ιστορίες. υπάρχουν όμως κ στιγμές που κουβαλάνε κ τις δικές μας. έτσι, επειδή έτυχε.

στα 13 μου αγόρασα αυτό το βιβλίο απ το φεστιβαλ βιβλίου καλαμάτας με το χαρτζιλίκι μου. δεν είχα δει την ταινία, αλλά είχα ακούσει. διάφορα. κ ήθελα να μάθω.

γύρισα σπίτι χαρούμενος. έδειξα στους γονείς μου το καινούριο απόκτημα. ο πατέρας μου διάβασε το οπισθόφυλλο. 

"είσαι μικρός για μια τέτοια ιστορία"

κ μου το πήρε.

ήξερα πάντοτε την κρυψώνα του, αλλά δεν τολμούσα να το πάρω. 

δεν μου το επέστρεψε ποτέ.

είδα την ταινία. κ η σκέψη πάντοτε στο βιβλίο μου. αρνήθηκα να διαβάσω την ιστορία από άλλο αντίτυπο. 

αφού είχα το δικό μου.

μεγάλωσα. κατάλαβα τον πατέρα μου. κατάλαβα εμένα.

το πάσχα πέρασε. φτιάχνω βαλίτσα. το βιβλίο σου, βλάκα! τρέχω στην κρυψώνα, αρπάζω το βιβλίο κ το στριμώχνω ανάμεσα στα ρούχα.

η καρδιά μου χτυπάει με ρυθμούς 13άχρονου. όπως τότε.

18 χρόνια μετά θα διαβάσω την ιστορία.

επιτέλους.

αγκαλιά

να με φοβάσαι όταν χαμογελώ, όταν ζητώ ένα χάδι. γιατί εγώ φοβάμαι περισσότερο, σαν τη μοναξιά μια ανάσα πριν γίνει συντροφιά.

μαζί.

κάθε φορά που κλείνω τα μάτια, δίνεις απλόχερα μια αλήθεια. δική μου. σαν δική σου.

νυχτώνει. γεμίζει το δωμάτιο με βοριά. κ γω μας καίω μ ένα δάκρυ. 

αγκαλιά.

re_solution

καλό/κακό. χαρά/λύπη. ευτυχία/δυστυχία. δουλειά/ανεργία. έρωτας/αγάπη. παρέα/μοναξιά.

η αλήθεια (μας) κρύβεται σε σχετικότητες κ μεις απ τους εαυτούς μας.

κανένα ρεζολούσιον για το δώδεκα που έρχεται.

μόνο στιγμές.

α_θάνατος

τί θα νιώθω όταν πεθάνω; που θα πάω; θα μου λείπουν οι φίλοι μου. θα μου λείπει η γύμνια των κορμιών. θα μου λείπει ο ήλιος του χειμώνα κ η δροσιά της θάλασσας το καλοκαίρι.

και το σύμπαν είναι άπειρο λένε. χωρίς τέλος. μόνο με αρχή.

κ στρυφογυρνάω στο κρεβάτι μου. άπειρα όνειρα, που έχουν όμως τέλος. κ ξυπνάω. κ θυμάμαι. κ το πρωί βουρκώνω.

κ μετά άνοιξη. κ μυρίζω τη ζωή. κ μετά φθινόπωρο, που με ξεπλένει η βροχή.

θά θελα να γίνω σούπερ νόβα. εκείνη τη στιγμή που θα πεθάνω. κ αυτοί που αγαπάω να γεμίσουν χρώματα κ μουσική.

α_θάνατος.

μπου_γάδα

είμαι έτοιμος ν απλώσω τη μπουγάδα που περιμένει εδώ κ κανά 3ωρο, αλλά θεώρησα πιο σημαντικό να δω πρώτα μια ταινία που μιλάει για έναν θανατηφόρο ιό που είναι έτοιμος ν αφανίσει τους ανθρώπους από προσώπου γης κ νομίζω ότι έχω τα συμπτώματα. ναι κ άλλα συμπτώματα. σαν να μην μου έφταναν όσα έχω ή νομίζω ότι έχω ως τώρα.

μου τελείωσε κ το μποζολέ.

κ μέσα σ όλα αυτά έχω κ μια σκέψη που με τριγυρνάει μέρες: οι αλήθειες των άλλων είναι μόνο κομμάτια της δικής μας αλήθειας. αυτό που μας τρομάζει περισσότερο όταν ακούμε λοιπόν τις αλήθειες των άλλων, είναι ότι οδηγούμαστε ένα βήμα πιο κοντά στη δική μας αλήθεια. σ αυτή που τόσο πολύ πασχίζουμε να βρούμε, αλλά κ που συστηματικά της κρυβόμαστε.

άνθρωποι.

σκέφτομαι κ τα μελομακάρονα με σοκολάτα που μού στειλε η μάνα μου, κ που τά βαλα στο ψυγείο για πιο εντυπωσιακό αποτέλεσμα στη γεύση, κ μετά πατάω το ριπήτ. 

άνοιξα κ την μπαλκονόπορτα να μπει φρέσκος αέρας. να μυρίσει λίγο νύχτα το σπίτι. 

κ να δεις που πάλι θα μου πιαστεί το δάχτυλο καθώς θ ανοίγω την απλώστρα.

άουτσ.

σόου_μι

είναι μέρες που το ριπήτ σ ένα τραγούδι απλοποιεί τα πράγματα. γίνεται κομμάτι της μέρας σου, του σπιτιού σου κ αν είσαι κ ρομαντικός βλαξ, της καρδιάς σου.

ο λέοναρντ κοέν, στα 77 του, με μαθαίνει γι ακόμη μια φορά ν ακούω μουσική, ν ακούω τους γύρω μου, μα πάνω απ όλα ν αφουγκράζομαι πού κ πού τον εαυτό μου.

κ αυτό έχει πλάκα.

*άκου*

προστακτική

μίλα/άκου/κάνε/δείξε/αγάπησε/αγαπήσου/αγαμήσου/κλάψε/γέλα/πες/χόρεψε/ερωτεύσου/δούλεψε/ψάξε/βρες/επικοινώνησε/απομακρύνσου/προσποιήσου/έλα/φύγε/σκέψου/νιώσε/

...

έχω έναν δικτάτορα μέσα μου.

γιά όλα εκείνα τα πρέπει που θα μπορούσαν νά ναι θέλω.

θέλω όμως.

ρέθυμνο

πιέζεις να ξεχάσεις, μα τελικά το χάνεις το παιχνίδι κ ένα βράδυ καλοκαιριού γεμίζει απ αναμνήσεις.

η μία κ μόνο άσχημη θύμηση αδυνατεί να τα διαγράψει όλα.

αγάπη είναι να γίνεσαι ένα με τον κάθε τόπο κ τους ανθρώπους του. κ ν αφήνεις εκεί δικά σου κομμάτια.

αρκαδίου. χεμώνας. βροχή. περπάτημα. μουσική.

κ μια ρακί για να ζεστάνει η καρδιά.

σινγκ_αλόνγκ

δεν μπαίνει σ όλα διαχωριστική γραμμή. κυρίως στο παρελθόν με το παρόν.

χτυπήματα κάτω απ τη μέση.

θα χαλαρώσω λέω, αλλά χάνω τον έλεγχο κ μπαίνω στο παιχνίδι.

κ φυσικά χάνω. εξαντλημένος.

πετάω λευκή πετσέτα.

συμβιβασμός δεν σημαίνει πάντοτε υποχώρηση.

ριγουάϊντ // φόργουορντ. θα μασήσουν την κασέτα.

πλέη // παύση. να μάθω κ τα λόγια.

κ μετά στοπ. θα τραγουδάω μόνος μου.

επι_τέλος

δεν υπάρχει κάτι πιο δύσκολο απ το αυτονόητο.

ο λόφος που γίνεται βουνό κ ο λάκκος με νερό, πέλαγο.

τσούζουν τα μάτια μου απ την κούραση. μια στιγμιαία εντύπωση απλότητας, γεμάτη φερομόνες.

δυό - τρεις ρυτίδες παραπάνω.

κ ένα χαμόγελο.

κουήαρ_ιν_άθενζ

μουσική//αγάπη//κουβέντες//εικόνες//φιλιά//ποτά//χορός//γαμήσια//χαμόγελα//προβλήματα//φίλοι//τραγούδια

//we are here and we are queer//

one_and_only

θυμάμαι μικρός που άκουγα στο ράδιο κομμάτια, κυρίως από γυναίκες ερμηνεύτριες, κ χωρίς να καταλαβαίνω τί λένε τα λόγια, κατανοούσα ότι μάλλον μιλάνε γι αγάπη. ή για τα προβλήματα αυτής. ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων.

έφτιαχνα ολόκληρες σκηνές στο μυαλό μου. αναπαραστάσεις των διάφορων ιστοριών που μπορεί ν αφηγούνταν. κ σχεδόν τα ζούσα όλα αυτά.

μεγαλώνοντας απομυθοποιούσα τις ιστορίες, αλλά μυθοποιούσα τις ερμηνεύτριες. κάθε φορά που πετύχαινα στο ραδιόφωνο κομμάτι που μού χε κολλήσει, ο κόσμος έμοιαζε πιο γλυκός.

δεν είμαι παρελθοντολάγνος. σήμερα τα πράγματα είναι πιό απλά. κ χαίρομαι γι αυτό.

συνεχίζω νά μαι ο τύπος που θα βγεί να περπατήσει χιλιόμετρα μέσα στο κρύο για να αισθανθεί το κομμάτι. γιατί έτσι πιστεύω ότι θά ναι πιό όμορφα. κ ίσως κ νά ναι.

πολύ το κρύο σήμερα. πολύ κ το περπάτημα. ένα το κομμάτι. αλλά πολλές οι ιστορίες πού πλαθα μ αυτό.

ναι, το ριπίτ είναι μια υπέροχη ανακάλυψη. γιατί μαζί με το κομμάτι που επαναλαμβάνεται, ξαναζώ τις ιστορίες μου.

κ αυτό έχει τόση πλάκα.

Hosted by kiwi6.com free mp3 upload.
Download mp3

ωχ_όχι

δηλαδή τί; έγινε η δευτέρα επίσημη μέρα αϋπνίας;

τώρα όμως είναι τρίτη. κ φλεβάρης.

ψάχνω να βρω μια διαφορά. στις μέρες. στους μήνες.

τουλάχιστον ο γατούλης κοιμάται.

θέλω κ γω.

αύριο.

κάπως_έτσι

όλα είναι πρόστυχα.

όχι με τη δική σου έννοια, αλλά με τη δική μου. μ εκείνη που δεν μ άφησε να κοιμηθώ απ αηδία.

πίεση. προσπαθώ να γράψω τις χιλιάδες μαλακίες που στροβιλίζονται στο κεφάλι μου κ μού ρχεται εμετός.

μπλοκάρω. λέω να τ αφήσω το ποστ. αλλά δεν μπορώ.

σηκώθηκα απ το κρεβάτι. έφτιαξα καφέ, μού βαλα φρέσκο νερό κ τα τελευταία κουλουράκια. για νά χω σκηνικό κ να κάτσω να γράψω.

δεν πιάνουν αυτά. πιά.

νιώθω ενοχές κ δεν ξέρω τον λόγο. προσπαθώ να μου φορτώσω κάτι κ μετά ξεχνιέμαι με μια ευχάριστη σκέψη.

μου ανεβαίνει χολή. γεμάτη αγάπη. αλλά σιχαμερή.

ντρέπομαι.

αυτολογοκρίνομαι.

πάτησα πλέη. διάολε, η μουσική είναι τόσο όμορφη. δεν της αξίζει ασχήμια σαν αυτή που νιώθω τώρα.

ούτε κ μένα μ αξίζει.

αλλά εγώ όλα τ αντέχω. όλα τα χω σκεφτεί. γιατί είμαι ατρόμητος. γιατί έχω τραβήξει χειρότερα στη ζωή μου. γιατί κοίτα γύρω σου, υπάρχουν κ χειρότερα. γιατί δεν είσαι ο μόνος. γιατί αν πω ότι φοβάμαι, μπορεί κ να ντραπώ περισσότερο την πάρτη μου παρά εσένα, που ίσως κ να με καταλαβαίνεις.

ξαναπατάω πλέη. παίζει το ίδιο όπως κ πιό πάνω.

μ αρέσει ακόμη πού ναι νύχτα. σχεδόν.

έχει σιγαλιά.

ένα χάδι κ ένα φιλί. μετά δεν ξέρω.

εγωιστής.

θα πιώ καφέ τώρα. κ θα περιμένω τη μέρα πού ρχεται.

κ μετά βλέπουμε.

σίριουσλι_;

τον τελευταίο καιρό άρχισα κ πάλι να παίρνω τον εαυτό μου στα σοβαρά. κ κει ξεκινάνε τα προβλήματα. εκεί είναι που η πολυπλοκότητα καβαλάει την απλότητα κ μένω να με κοιτάζω στον καθρέφτη σαν το χάνο.

ο μεγαλύτερός μου πανικός είναι ότι ψάχνω να βρω που έχω κάνει λάθος κ δεν βρίσκω κάποιο λάθος. μου είναι πιό εύκολο να δεχτώ πως φταίω εγώ για κάτι, παρά να πιστέψω ότι κάποια πράγματα στη ζωή μας γίνονται από μόνα τους. έτσι απλά.

ονειρεύομαι τη μέρα που θα χαλαρώσω. θα δέχομαι τη λύπη κ τη χαρά αυτούσιες. χωρίς να υπερθεματίζω. όχι ότι είναι κακό, αλλά το παρακάνω κ τα βιώνω όλα διαφορετικά από το πώς είναι στην πραγματικότητα. τη δική σου ή τη δική μου, θα μου πεις;

έτοιμος να το χάσω πάλι.

πλέον απ το παράθυρό μου βλέπω πόλη. κ είναι στιγμές που θέλω να γίνω ένα μ αυτή την πόλη. να την αφήσω να με καταπιεί κ μετά να με φτύσει σαν ξαναγεννημένο. περπατάω στα πεζοδρόμια, χορεύω στα μπαρ, δακρύζω στα φανάρια, φοβάμαι στα σκοτάδια, χαμογελάω όταν βρίσκω τυχαία ένα γνωστό.

κάπως έτσι.