σίριουσλι_;

τον τελευταίο καιρό άρχισα κ πάλι να παίρνω τον εαυτό μου στα σοβαρά. κ κει ξεκινάνε τα προβλήματα. εκεί είναι που η πολυπλοκότητα καβαλάει την απλότητα κ μένω να με κοιτάζω στον καθρέφτη σαν το χάνο.

ο μεγαλύτερός μου πανικός είναι ότι ψάχνω να βρω που έχω κάνει λάθος κ δεν βρίσκω κάποιο λάθος. μου είναι πιό εύκολο να δεχτώ πως φταίω εγώ για κάτι, παρά να πιστέψω ότι κάποια πράγματα στη ζωή μας γίνονται από μόνα τους. έτσι απλά.

ονειρεύομαι τη μέρα που θα χαλαρώσω. θα δέχομαι τη λύπη κ τη χαρά αυτούσιες. χωρίς να υπερθεματίζω. όχι ότι είναι κακό, αλλά το παρακάνω κ τα βιώνω όλα διαφορετικά από το πώς είναι στην πραγματικότητα. τη δική σου ή τη δική μου, θα μου πεις;

έτοιμος να το χάσω πάλι.

πλέον απ το παράθυρό μου βλέπω πόλη. κ είναι στιγμές που θέλω να γίνω ένα μ αυτή την πόλη. να την αφήσω να με καταπιεί κ μετά να με φτύσει σαν ξαναγεννημένο. περπατάω στα πεζοδρόμια, χορεύω στα μπαρ, δακρύζω στα φανάρια, φοβάμαι στα σκοτάδια, χαμογελάω όταν βρίσκω τυχαία ένα γνωστό.

κάπως έτσι.