σούπερ_ήρωας

το oblivion του joseph kosinski μου άρεσε πολύ. κ μάλλον ίσως περισσότερο απ ότι περίμενα, μιας κ στριφογυρνάει στο μυαλό μου αρκετά συχνά.

τις τελευταίες μέρες περιφέρομαι στην ανασκαφή, στο δικό μου ποστ αποκαλύπτικ σκηνικό κ σιγοτραγουδάω αυτό, χωρίς να ξέρω ακριβώς το γιατί. με μια αεροφωτογραφία στα χέρια ψάχνω τάφρους, αποτυπώματα οικιών, λάκους, στρωματογραφίες. ψαχνω για τις λεπτομέρειες που θα μεταμορφώσουν το τίποτα σε γνώση.

υπάρχει ένα φανταστικό πράγμα στην αρχαιολογία: δεν υπάρχει η απόλυτη αλήθεια. όλα τα δεδομένα μπορεί να σε οδηγούν κάπου ξεκάθαρα, χωρίς όμως να είσαι σίγουρος για τίποτα. γιατί δεν ήσουν εκεί όταν όλα συνέβαιναν. είσαι δω στο τώρα, ανάμεσα σε ίχνη κ τυπολογίες, κ ψάχνεις. ήδη υπάρχοντα δεδομένα σου δείχνουν τον δρόμο, αλλά στην διαδρομή είσαι μονάχος. γιατί κανένας δρόμος δεν είναι ίδιος. κ αυτό είναι υπερφανταστικά υπέροχο.

είναι στιγμές που θά θελα νά μουν κ γω ένας σούπερ ήρωας. κ υπάρχουν στιγμές που νιώθω σαν σούπερ ήρωας: στην ανασκαφή. στις διαφωνίες κ τις συμφωνίες με τους συναδέλφους, στις χαζοδιαπιστώσεις που ξέρω ότι μάλλον δεν στέκουν αλλά ποτέ δεν ξέρεις, στην αποκάλυψη ενός ευρήματος, στο κυνήγι της αλήθειας.

της αλήθειας του τίποτα.

παιδομάζωμα

τα χαλίκια στο προαύλιο τρίζουν ασταμάτητα. ασταμάτητα τα πέρα δώθε. βήματα κ βλέμματα διασταυρώνονται κ μετά χάνονται στο γκρίζο κενό του ουρανού. έχω έναν κόμπο στη θέση του στομαχιού. ντρέπομαι κ πάλι για κάτι που θά πρεπε να ντρέπονται άλλοι. αλλά μάλλον έτσι θα είναι από δω κ μπρος. συνηθίζω κ ντρέπομαι ακόμη περισσότερο. ψάχνω ένα πρόσωπο οικείο να μου κάνει νεύμα ότι όλα θα πάνε καλά, μα δεν βρίσκω. ιδρώνουν οι παλάμες μου, σφυροκοπάει το κεφάλι μου. θέλω τόσο πολύ να φύγω, μα κ αν μείνω θά ναι καλά. λίγη δουλειά ακόμη ρε μουνιά. λήξη συναγερμού. χαρά κ λύπη παίζουν κλεφτοπόλεμο κ κάπου εκεί στη μέση μια άτακτη φυγή παιδιών μ αναψοκοκκινισμένα μάγουλα κ αυτιά, που ξεφυσούν από ξεραμένα στόματα ελπίδες.

κυργιακή_στο_χωργιό

νταξ, πέρασαν κιόλας 2 βδομάδες. ανασκαφή στ άργος ορεστικό. κ πάλι. σκαλίζοντας το παρελθόν. στην κυριολεξία όμως. μπας κ βγει τίποτα για το παρόν ή κ για το μέλλον. είπαμε, αλυσίδα είναι όλα αυτά. μάλλον.

σήμερα ξεκούραση, βόλτα στο μουσείο, ζέστη, φαγητό γιάμ - γιάμ σε ταβερνομαγειρείο πάνω σε μια στρoφή, πόπλάϊ κ βροχούλα. το λένε κ ρεπό.

σκληρό φως καλοκαιριού, ανθισμένες γλάστρες κ μια μυρωδιά από κοψίδια που έψηναν όλοι. ελληνική επαρχία κλέβεις καρδιές. χε.

θα μείνω μέρες εδώ. είναι εντυπωσιακό το πόσες μοναχικές στιγμές μπορώ να μετρήσω, παρόλο που δεν είμαι μόνος μου. ίσως να μην είναι καλό αυτό. ίσως όμως να μην είναι κ κακό.

πού κ πού ρίχνε καμιά ματιά στο φλικρ μου. φωτογραφίες που τραβάω από δω πάνω κ όχι μόνο. αχά.

θ επανέλθω.

απέραντα_χωράφια

σας έχω πει πόσο ωραία τα περνάω στον πόπλάϊ; ίσως κ να τό χετε καταλάβει.

φίνα λέμε.

την πέμπτη, στις 18:00, θά χει εκπομπή όπως κ κάθε βδομάδα, αλλά μετά στοπ. για ενάμιση μήνα. ίσα για να πάω για σκάψιμο κάπου προς τα βόρεια. στ άργος ορεστικό κ πάλι.

να κάνεις κ συ κανά μπανάκι. να στανιάρεις.

θα επιστρέψω όμως. κατά τις 19 τ αυγούστου. σαν τις μύγες. τις παχιές.

μού γινε απαραίτητη συνήθεια να μοιράζομαι μουσικές με φίλους κ αγνώστους. που μετά από λίγο κ αυτοί γίνονται γνωστοί.

σκάψιμο τώρα. όπως πάντα. παλιές κ νέες φάτσες. ευρήματα. πιώματα. κ τέτοια...

απέραντα τα χωράφια. σαν τη μουσική.

λαβ.