ντικλέρ_ιτ

υπάρχουν 3 είδη καταπίεσης: η εξωτερική, η εσωτερική κ η υποκειμενική.

το πιό ύπουλο απ τα 3 θεωρώ πως είναι η υποκειμενική. κ αυτό γιατί πλέον, η καταπίεση γεννιέται από τον ίδιο μας τον εαυτό, τρέφεται απ αυτόν κ είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτή.

από την γέννησή μας δεχόμαστε πληροφορίες, συμπεριφορές, αντιλήψεις κ προκαταλήψεις, ταμπού κ άλλα πολλά, που το καθένα με τον τρόπο του επιδρά πάνω μας. κ μας διαμορφώνει ως μονάδα, που ανήκει σ ένα σύνολο.

υπάρχουν στιγμές - κ είναι μπόλικες - που όλα αυτά δεν τα επεξεργαζόμαστε είτε γιατί δεν διαθέτουμε τα κατάλληλα ερμηνευτικά εργαλεία, είτε γιατί δεν μας το επιτρέπουν (π.χ. η οικογένεια, το σχολείο, οι φίλοι, η πόλη στην οποία ζούμε, η χώρα μας κτλ.). κ τα καταπίνουμε αμάσητα.

κ φτάνουμε στο σημείο να συμπεριφερόμαστε τελικά, όχι με βάσει το ποιοί πιστεύουμε εμείς οι ίδιοι ότι είμαστε, αλλά με βάσει το πώς έχουμε διαμορφωθεί κ εξελιχθεί μέσα στα χρόνια που ζούμε. κ έτσι είναι το λογικό. ως ένα σημείο.

κάθε φορά που νιώθω καταπιεσμένος, προσπαθώ να εντοπίσω το μερίδιο της ευθύνης μου σ αυτό. άσχετα αν δεν το θέλω πάντα. κ όχι γι αυτομαστίγωμα. αλλά για να μου προσφέρω μια πιο ξεκάθαρη εικόνα του πώς μπορεί νά χουν τα πράγματα στ αλήθεια. έστω κ για μια στιγμή.

η μπγιόρκ τραγουδά: "declare independence / don't let them do that to you". κ έχει τα δίκια της. όμως, πολύ θά θελα να ξέρω πώς θά ταν η πραγματικότητά μας, αν μπορούσαμε ν ανεξαρτητοποιηθούμε κ από τους ίδιους μας τους εαυτούς.

γουόννα τράϊ;