γκετ_ε_λάϊφ

είναι το καινούριο μότο όλων εκείνων που ναι μεν έχουν κ αυτοί λογαριασμό σ όποια υπηρεσία κοινωνικής δικτύωσης κυκλοφορεί στην πιάτσα, αλλά προτιμούν όλη την ώρα να γκρινιάζουν για τους/στους χρήστες των υπηρεσιών αυτών ότι δεν έχουν ζωή, παρά μόνο μια εικονική - ιντερνετική περσόνα. ουάου. κ συ ρε φίλε τί θέλεις τότε μέσα σ ένα τέτοιο σάϊτ;

ναι, υπάρχει κόσμος πλήρως εξαρτημένος απ το φέησμπουκ, το τουήτερ κ δεν ξέρω κ γω από ποιό άλλο δίκτυο. όμως πόσοι είναι όλοι αυτοί; 5, 10, 20; κ μήπως είναι το φυσιολογικό ποσοστό τέτοιων ανθρώπων που θα συναντήσει κανείς μέσα σ όλον αυτό τον αχταρμά;

πάντως, τα παιδιά του τουήτερ έχουν ζωή. κ μάλιστα, πέρα απ τη ζωή που ήδη έχουν, διεκδικούν κ κάτι παραπάνω: το να γνωρίζουν καινούριους ανθρώπους, να κάνουν πράγματα παρέα, να πετυχαίνουν ο ένας τον άλλο τυχαία σ ένα μαγαζί/συναυλία/γουοτέβα κ να τολμούν να λένε την άποψή τους γι αυτά που βιώνουν καθημερινά.

χθες, κάποιες/οι του τουήτερ που δεν είχαμε δει ως τώρα το μέγκα φετινό κινηματογραφικό χιπ (αλήθεια γιατί τόσο πολύ πιά;), το ινσέψιο, οργανωθήκαμε διαδικτυακά, βρεθήκαμε στο σινεμά, είδαμε ταινιάκι, ποτάκια μετά, τα είπαμε κ ήταν κουλ. κ είμαι σίγουρος ότι με τους περισσότερους/ες θα ξαναβρεθούμε.

είναι πάρα πολύ βασικό το πώς χειριζόμαστε εμείς κάποια πράγματα στις ζωές μας. άλλες φορές μ επιτυχία, άλλες φορές όχι. το ίδιο θεωρώ ότι συμβαίνει κ μ όλα αυτά - φέησμπουκ, τουήτερ κ.α. στην αρχή το χάνεις λίγο. άμα όμως παραμείνεις ο εαυτός σου, τότε αποκλείεται να μην βγεις κερδισμένος.

μ ό,τι κ να σημαίνει αυτό για τον καθένα.

σκαν_ιτ

ντικλέρ_ιτ

υπάρχουν 3 είδη καταπίεσης: η εξωτερική, η εσωτερική κ η υποκειμενική.

το πιό ύπουλο απ τα 3 θεωρώ πως είναι η υποκειμενική. κ αυτό γιατί πλέον, η καταπίεση γεννιέται από τον ίδιο μας τον εαυτό, τρέφεται απ αυτόν κ είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτή.

από την γέννησή μας δεχόμαστε πληροφορίες, συμπεριφορές, αντιλήψεις κ προκαταλήψεις, ταμπού κ άλλα πολλά, που το καθένα με τον τρόπο του επιδρά πάνω μας. κ μας διαμορφώνει ως μονάδα, που ανήκει σ ένα σύνολο.

υπάρχουν στιγμές - κ είναι μπόλικες - που όλα αυτά δεν τα επεξεργαζόμαστε είτε γιατί δεν διαθέτουμε τα κατάλληλα ερμηνευτικά εργαλεία, είτε γιατί δεν μας το επιτρέπουν (π.χ. η οικογένεια, το σχολείο, οι φίλοι, η πόλη στην οποία ζούμε, η χώρα μας κτλ.). κ τα καταπίνουμε αμάσητα.

κ φτάνουμε στο σημείο να συμπεριφερόμαστε τελικά, όχι με βάσει το ποιοί πιστεύουμε εμείς οι ίδιοι ότι είμαστε, αλλά με βάσει το πώς έχουμε διαμορφωθεί κ εξελιχθεί μέσα στα χρόνια που ζούμε. κ έτσι είναι το λογικό. ως ένα σημείο.

κάθε φορά που νιώθω καταπιεσμένος, προσπαθώ να εντοπίσω το μερίδιο της ευθύνης μου σ αυτό. άσχετα αν δεν το θέλω πάντα. κ όχι γι αυτομαστίγωμα. αλλά για να μου προσφέρω μια πιο ξεκάθαρη εικόνα του πώς μπορεί νά χουν τα πράγματα στ αλήθεια. έστω κ για μια στιγμή.

η μπγιόρκ τραγουδά: "declare independence / don't let them do that to you". κ έχει τα δίκια της. όμως, πολύ θά θελα να ξέρω πώς θά ταν η πραγματικότητά μας, αν μπορούσαμε ν ανεξαρτητοποιηθούμε κ από τους ίδιους μας τους εαυτούς.

γουόννα τράϊ;

υπ. πο. κουλτούρα

απεργία. γι ακόμη μια φορά.
όταν τα δικαιώματά σου παίρνουν την αξία μιας πατημένης κουράδας σκύλου στο πεζοδρόμιο, τότε η απεργία είναι αναγκαία. την προκήρυξη για σήμερα θα την βρεις εδώ.
δεν ήμασταν πολλοί συμβασιούχοι αρχαιολόγοι έξω απ το καινούριο μουσείο ακροπόλεως. γιατί; είστε όλοι ικανοποιημένοι με τις συνθήκες εργασίας κ τις μελλοντικές επαγγελματικές σας προοπτικές;
είναι όμορφα να σαι όλη την ώρα καβάλα στο ροζ σου συννεφακι. να θυμάσαι όμως, πως με το παραμικρό... πφφφ! πάπαλα.

πι. ες.: ο κόσμος που περνούσε, κυρίως για να επισκεφτεί το καινούριο μουσείο, έδειχνε ενδιαφέρον για την διαμαρτυρία μας. κ οι ξένοι τουρίστες. μήπως δεν είμαστε τελικά, τόσο γραφικοί όσο μας παρουσιάζουν;