σούπερ_ήρωας

το oblivion του joseph kosinski μου άρεσε πολύ. κ μάλλον ίσως περισσότερο απ ότι περίμενα, μιας κ στριφογυρνάει στο μυαλό μου αρκετά συχνά.

τις τελευταίες μέρες περιφέρομαι στην ανασκαφή, στο δικό μου ποστ αποκαλύπτικ σκηνικό κ σιγοτραγουδάω αυτό, χωρίς να ξέρω ακριβώς το γιατί. με μια αεροφωτογραφία στα χέρια ψάχνω τάφρους, αποτυπώματα οικιών, λάκους, στρωματογραφίες. ψαχνω για τις λεπτομέρειες που θα μεταμορφώσουν το τίποτα σε γνώση.

υπάρχει ένα φανταστικό πράγμα στην αρχαιολογία: δεν υπάρχει η απόλυτη αλήθεια. όλα τα δεδομένα μπορεί να σε οδηγούν κάπου ξεκάθαρα, χωρίς όμως να είσαι σίγουρος για τίποτα. γιατί δεν ήσουν εκεί όταν όλα συνέβαιναν. είσαι δω στο τώρα, ανάμεσα σε ίχνη κ τυπολογίες, κ ψάχνεις. ήδη υπάρχοντα δεδομένα σου δείχνουν τον δρόμο, αλλά στην διαδρομή είσαι μονάχος. γιατί κανένας δρόμος δεν είναι ίδιος. κ αυτό είναι υπερφανταστικά υπέροχο.

είναι στιγμές που θά θελα νά μουν κ γω ένας σούπερ ήρωας. κ υπάρχουν στιγμές που νιώθω σαν σούπερ ήρωας: στην ανασκαφή. στις διαφωνίες κ τις συμφωνίες με τους συναδέλφους, στις χαζοδιαπιστώσεις που ξέρω ότι μάλλον δεν στέκουν αλλά ποτέ δεν ξέρεις, στην αποκάλυψη ενός ευρήματος, στο κυνήγι της αλήθειας.

της αλήθειας του τίποτα.