Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2011

one_and_only

θυμάμαι μικρός που άκουγα στο ράδιο κομμάτια, κυρίως από γυναίκες ερμηνεύτριες, κ χωρίς να καταλαβαίνω τί λένε τα λόγια, κατανοούσα ότι μάλλον μιλάνε γι αγάπη. ή για τα προβλήματα αυτής. ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων.

έφτιαχνα ολόκληρες σκηνές στο μυαλό μου. αναπαραστάσεις των διάφορων ιστοριών που μπορεί ν αφηγούνταν. κ σχεδόν τα ζούσα όλα αυτά.

μεγαλώνοντας απομυθοποιούσα τις ιστορίες, αλλά μυθοποιούσα τις ερμηνεύτριες. κάθε φορά που πετύχαινα στο ραδιόφωνο κομμάτι που μού χε κολλήσει, ο κόσμος έμοιαζε πιο γλυκός.

δεν είμαι παρελθοντολάγνος. σήμερα τα πράγματα είναι πιό απλά. κ χαίρομαι γι αυτό.

συνεχίζω νά μαι ο τύπος που θα βγεί να περπατήσει χιλιόμετρα μέσα στο κρύο για να αισθανθεί το κομμάτι. γιατί έτσι πιστεύω ότι θά ναι πιό όμορφα. κ ίσως κ νά ναι.

πολύ το κρύο σήμερα. πολύ κ το περπάτημα. ένα το κομμάτι. αλλά πολλές οι ιστορίες πού πλαθα μ αυτό.

ναι, το ριπίτ είναι μια υπέροχη ανακάλυψη. γιατί μαζί με το κομμάτι που επαναλαμβάνεται, ξαναζώ τις ιστορίες μου.

κ αυτό έχει τόση πλάκα.





2 σχόλια:

μίλα μου