Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2009

αλόουν (;)

όχι, τελικά.

έφυγα για τους εμτζίεμτί σήμερα σίγουρος, πως για ακόμη μια φορά, σε ακόμη μια γαμάτη συναυλία, θα μαι μόνος μου. κ θα κλαίγομαι μετά για καιρό. παλιά μου τέχνη κόσκινο...

όμως, το time to pretend κ το kids ήταν αρκετά για να με κάνουν να νιώσω πως είστε όλοι εκεί. το ίδιο συνέβη κ με τα weekend wars κ pieces of what, που μ έκαναν να νιώσω πως εσύ είσαι εκεί.

καιρό τώρα, ο,τιδήποτε μ ευχαριστεί το κρίνω. μ αφήνω εκτός. κ χάνω τις στιγμές. εσάς, εσένα κ μένα. είναι βλακώδες. κ κουραστικό. πφφφ...

είμαι τυχερός που σας έχω στη ζωή μου. τον καθένα για τον δικό του κ μοναδικό λόγο. ακούγεται κ είναι απλό. αλλά καθόλου απλοϊκό.

σιγοτραγούδαγα κ χόρευα, με τη σκέψη μου σε σας. σε σενα. κ ένιωθα πλήρης τελικά. κ ας ήμουν μόνος. δεν μέ νοιαζε. γιατί ξεχείλιζα από συναισθήματα.

γι αυτό αγαπάω τη μουσική. κάνει τη φαντασία μου να καλπάζει, το μυαλό μου να βγάζει σπίθες κ την καρδιά μου να τραντάζει το στέρνο μου. δεν με βγάζει εκτός πραγματικότητας. γιατί δεν την έχω για υποκατάστατο. αντίθετα, ομορφαίνει την καθημερινότητά μου, χωρίς όμως να την ωραιοποιεί. κ αυτό είναι σπουδαίο.

μια γλυκιά κούραση βαραίνει τα πόδια μου. κ αυτός ο βόμβος απ τα ηχεία, μοιάζει νανούρισμα στ αυτιά μου.

θα σας δω στ όνειρά μου.

θα σε δω στ όνειρά μου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

μίλα μου