Δευτέρα 31 Αυγούστου 2009

κιντς






16/08/2009. 2ο Γυμνάσιο Άργους Ορεστικού. απογευματάκι.

οι φοιτητές, μαζί με τον δημήτρη είναι στην αίθουσα που χουμε στήσει τ εργαστήριο της ανασκαφής κ ασχολούνται με διάφορα. με τη μηχανή στο χέρι ανεβαίνω για εξερεύνηση στον 1ο όροφο του σχολείου. βιβλία στους διαδρόμους, χάρτες... έχω την αίσθηση πως με χωρίζει μόνο μια ανάσα απ την μέρα που τελείωσαν τα μαθήματα.

ξαφνικά, νιώθω πως έχω καπνό στα ρουθούνια κ δάκρυα στα μάτια. όπως το χειμώνα. στους δρόμους κ τις γειτονιές της αθήνας. μαζί με φίλους κ αγνώστους.

σε μια δυο αίθουσες, είναι ακόμη κολλημένες παιδικές ζωγραφιές με θέμα τον αλέξη. δεν συγκινούμαι με το θέμα, αλλά με την απλότητα κ την αμεσότητα που διαθέτουν. μέσα από άτσαλες μολυβιές κ ασύμμετρες πινελιές, ξεδιπλώνονται μπροστά μου όλα εκείνα που ένιωθαν κ σκέφτονταν εκείνες τις μέρες αυτά τα παιδιά. κ μαζί τους κ γω.

τραβάω με δυσκολία κάποιες φώτο κ μένω να κοιτάζω τις ζωγραφιές. μου ρχονται όλα στο μυαλό. όλα όσα ζούσα εκείνους τους μήνες. όσα έκανα, όσα σκέφτόμουν, όσα ένιωθα. συνειδητοποιώ πως τελικά, όταν ζούμε κάτι έντονο που νομίζουμε ότι μας ξεπερνάει, σε πολλά επίπεδα, τότε έχουμε την αίσθηση πως δεν το έχουμε ζήσει ποτέ.

έχω κ πάλι δάκρυα στα μάτια. στον κόσμο των μεγάλων, όπου κ ανήκω πλέον, θυμάμαι κ πάλι το παιδί που χω μέσα μου. αυτό που κρύβουμε όλοι μέσα μας, αλλά η καθημερινότητα μας αναγκάζει να το ξεχνάμε. γιατί; γιατί τα παιδιά λένε πάντοτε την αλήθεια. κ αυτό, πολλές φορές δεν είναι βολικό ούτε κ για μας τους ίδιους.

ο δημήτρης με φωνάζει. λείπω ώρα κ με χρειάζονται. κατεβαίνω.

έχω μικρές αλήθειες μέσα μου.

μπαίνω στ εργαστήριο κ χαμογελάω.

1 σχόλιο:

  1. μεγάλες και μικρές αλήθειες...
    σημασία έχει να τις έχουμε... να τις παραδεχόμαστε να τις κατανοούμε...και στο τέλος να τις κάνουμε κομμάτι του εαυτού μας και αγκαλιασμένοι πια να προχωράμε σε μονοπάτια νέα ανεξερέυνητα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

μίλα μου