Δευτέρα 18 Μαρτίου 2013

η_λήθη_οι

ο παππούς ο γιάννης κ η γιαγιά η χρυσούλα γνωρίστηκαν κ ερωτεύτηκαν στο βουνό κ παντρεύτηκαν στις φυλακές της κρήτης. αντάρτικο, εξορίες, βασανιστήρια, εμφύλιος, χούντα, φτώχεια. έφαγαν τα νιάτα τους αλλά δεν παραπονέθηκαν ποτέ κ για τίποτα. τον τελευταίο καιρό τους σκέφτομαι πολύ. κύρια αφορμή η ντροπή. αν ζούσαν δεν θα ήξερα τί να τους πω για όλο αυτό που συμβαίνει στην χώρα. κ αν με ρωτούσαν γιατί όλα αυτά ρε αγόρι μου, εμείς τζάμπα σκορπίσαμε τις ζωές μας, νομίζω ότι θα αυτοαναφλεγόμουν επιτόπου. από ντροπή. γιατί δεν έχω απάντηση. γιατί για μένα θα είχαν όλα τα δίκια του κόσμου.
ο παππούς ο γιάννης ήταν άεκ. ακόμη τον θυμάμαι στην κουζίνα με τον καφέ του κ το grundig τρανζιστοράκι ν ακούει αγώνες. κ γω να τον κοροϊδεύω που ήταν αεκ γιατί δεν κέρδιζαν πρωταθλήματα. αλλά δεν τον ένοιαζε. η αεκ είναι ομάδα του λαού μου έλεγε. οι παίχτες της έχουν πονέσει, έχουν πολεμήσει, έχουν χάσει φίλους κ αδέρφια, έχουν χάσει πατρίδες. δεν θα μπορούσα να είμαι άλλη ομάδα εκτός από αεκ μικρέ. κ γω σώπαινα κ τον άκουγα να μου αφηγιέται ιστορίες. κ κάποια στιγμή σταμάτησα να τον κοροϊδεύω που ήταν αεκ.
προχθές πανικοβλήθηκα. αν ο παππούς μου ζούσε κ μάθαινε για την ενέργεια του παίχτη της ομάδας του που χαιρέτησε ναζιστικά μετά από γκολ, πώς θα μπορούσε να νιώθει; κ όταν εγώ θα πήγαινα να τον δω τί θα του έλεγα; κ μόνο που το σκέφτομαι ιδρώνω από ντροπή. 
ξέρω όλα αυτά δεν είναι μια κάποια πολιτική θέση κ ούτε θέλω να είναι, γιατί δεν είμαι ο ειδικός να την εκφράσει. ξέρω όμως ότι όλα αυτά που γίνονται τα τελευταία χρόνια με την χα, τους φασίστες, τις ρατσιστικές επιθέσεις σε μετανάστες, την γιγάντωση του μίσους για τα πάντα, εμένα με κάνουν να ντρέπομαι για τα παπούδια μου. κ όχι ηθικοπλαστικά. μιλάω για απλή, καθαρή ντροπή. για μένα, για σένα, για όλους. εξυπνάδες κ ανωτερότητα στα σόσιαλ μίντια, αδιαφορία, κάλυψη πίσω από μια μόρφωση κ παιδεία που πλέον μου μοιάζουν άχρηστες κ αδύναμες, γιατί πολύ απλά μένουν αναξιοποίητες.
δεν μου αρέσει που ντρέπομαι όταν θυμάμαι αυτούς τους δυο ανθρώπους. ήμουν μικρός κ όταν μου μιλούσαν ίσως να μην τους καταλάβαινα πάντα. ένα όμως πράγμα το κατανοούσα: γιάννη, μου έλεγαν, δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα απ την ελευθερία. κ στην ελευθερία είναι όλοι ίσοι.
δεν ξέρω τί μπορώ να κάνω απέναντι σε όλο αυτό. ξέρω όμως ένα πράγμα: κουράστηκα να ντρέπομαι.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

μίλα μου